some things about nothing

isang quick post lang.

nasa ganitong posisyon na naman ako ngayon habang binabasa ko ang post ni pareng tapsiboy tungkol sa mga bagay bagay. meron din akong gustong ibahagi habang nasa ganitong pagkakataon:

1. mahirap huminga at nagbabara ang ilong kapag iniire mo ang madami, mahahaba, matitigas at nagtatabaang mga tubol.

2. hindi agad kayang lunukin basta basta sa isang flush-an lang ng inidoro ang madami, mahahaba (isang dangkal), matitigas at nagtatabaang tubol. sintaba ng kebab.


yun lang.

PBLQ 21st Season 2009 atbp.

kamakailan lang ay nagdaos ang company namin ng tryout para maghanap ng 16 players na bubuo sa roster ng team na sasali sa Philippine Basketball League Qatar (PBLQ) 21st Season First Conference 2009. sa january 16 ang opening at gaganapin ang mga laro sa doha every friday.



at pagkatapos ng tatlong session ng tryout, buong pagpapakumbaba ko pong inaanunsyo na nakasali ako sa team na lalaban sa doha sa january. sasabihin ko mamaya ang sikreto kung paano ako napasama sa team. first time ko itong makakasali sa inter-company tournament. noong nagtatrabaho ako sa makati, inter-department lang liga kaya excited ako sa pagsali dito sa PBLQ.

nahahati sa tatlong category ang liga: category A: kung saan ang bawat teams ay mga rated players ang kasali. category B: kung saan ang bawat team ay may at least 2 rated players na kasali. at ang category C na kung saan kami kasali, ay ang mga team na walang mga rated players. kaya ang category C ay lalabas na inter-company lang sa mga nandito sa qatar.

kung ang criteria lang ng pagiging rated player ay ang pagkahilig sa panonood ng mga rated x na pelikula eh tiyak na magkakaroon kami ng rated player. secret na lang kung sino yung mahilig na yun.

* * *

on-going pa rin ang elimination round ng ginagawang in-camp basketball tournament. kumbaga, para lang itong inter-department ng aming company, at baka pagtapos nito ay sisimulan naman ang inter-camp tournament.

nananatili pa rin kaming unbeaten with a record of 6-0. nakalaban na namin last week ang mga dalawa sa pinaka-astigin na team ng bracket namin, umiskor ata ako ng 24 at 15 points sa dalawang larong yon. magagaling din kasi ang mga kakampi ko kaya't balanced attack lagi ang opensa namin. this week ang last game namin sa elimination, na susundan ng semifinals against sa number 2 team ng kabilang bracket kung kami ang magiging number 1 sa bracket namin.


heto ang picture ng team namin. ang mga matitipuno at nagkikisigang mga manlalaro ng oilers. kung meron kayong kursunada eh sabihin nyo lang sakin ang numero sa jersey at ako na ang bahala. isipin nyo na lang na para lang kayong namimili sa loob ng aquarium.

* * *

tanong: ano ang sikreto ko kung paano ako napasama sa 16 player roster ng team sa PBLQ?

sagot: 18 lang ang nagtryout.

goodmorning, goodnight

ano ang laman ng isip ko pagkagising sa umaga at bago matulog sa gabi? heto...

pagkagising sa umaga (4:30am):
1. tanginangyan bakit ba hindi ako natulog ng mas maaga gabi? ang bilis ng oras, parang kakapikit ko pa lang ah.
2. kaya pa bang mag-additional 10 minutes na tulog?
3. maliligo kaya ako? tangina ang lamig eh.
4. ano kayang ginagawa ni bachoinkchoink sa pilipinas (9:30am sa pilipinas)?
5. di nga? kailangan ba talagang maligo?

bago matulog sa gabi (10:30pm):
1. ayoko pang matulog. baka may maganda pang palabas na bakbakan sa tv.
2. nasa mood ba ako para magsagawa ng paborito kong ritwal?
3. sana kayakap ko si bachoinkchoink.
4. sana magising pa ako bukas, para madagdagan ang iniipon kong 180 days bago magbakasyon ulit.
5. pwede kayang gumising ng 5:00am para hindi muna ako maligo?

* * *


namimiss ko lang ang ginagamit na takure ng mommy para pampainit ng tubig sa timba pampaligo noong elementary pa ko.

who's happy on my birdie?

birthday ko daw ngayon. pero i feel very flat right now. just another ordinary day that will pass. although may mga kaibigan din ako dito to keep me company, iba pa rin ang ligayang dulot ng presence ng mga mahal mo sa buhay. namimiss ko ang asawa ko, ang daddy, ang mommy, si trisha at si bj. balewala ang birthday kapag umepekto na ang homesick. wala ako sa mood.

26 years old na ko. pero sa tinagal-tagal ng panahon, meron din akong katanungan na hindi ko masagot-sagot. hindi ko alam kung kanino na ako maniniwala. hinahanap ko pa rin ang tunay kong identity. hanggang ngayon kasi, hindi ko pa rin alam kung ako ba ay...

scorpio o sagittarius?

iba-iba kasi ang mga nakalagay sa tabloid eh.

please release it, let it go

hindi ko namamalayan, almost 8 months na rin pala ako nagba-blog. so far so good. meron akong online diary na nailalabas ko kung ano ang nararamdaman ko. kapag nagba-backread nga ako sa mga sinulat ko, natatawa pa rin ako at parang hindi ako ang nagsulat. madali mong maalala ang mga bagay bagay na nakalipas dahil meron kang journal na naisusulat. nag-eenjoy at nalilibang din akong maka-kwentuhan tungkol sa kung anu-ano ang mga kaibigan na nakilala ko dito, nakita at nakakulitan ko na nga rin ng personal ang iba. pakalat-kalat din sa iba't ibang sulok ng mundo ang ilan.

nagsimula sa ilang taong pagiging lurker sa kwentong tambay ni batjay, nagkaroon ako ng idea na bakit hindi ko rin isulat ang aking journey. nainggit ako dahil kahit ilang taon na ang nakalipas, nababalik-balikan ko pa rin ang mga kalokohan nya kahit noong magsisimula pa lang siyang tumambay sa singapore.

napunta din ako ng singapore at bago umalis, nakapagsimula akong mag-blog. parang sinundan ko nga ang yapak ni batjay dahil pareho kaming kyut na mahilig magjakol damer at mapuan. yun nga lang, andito ako sa qatar. ang tanong na lang ay kung kailan din kaya kami mapapadpad ni bachoinkchoink sa states? hehehe.

years from now, lagi ko pa rin maaalala ang mga moments na nakalipas dahil sa pagbo-blog. babalik balikan ko lang ang mga naisulat kong mga anik-anik dito at presto, parang akong ibinalik sa panahong isinulat ko ang mga entry na yon.


"ang pag-ebak at pagbo-blog ay parehong paraan ng paglalabas ng saloobin..." - rj tejada

in the land of TGIS batch '69

isa sa mga namimiss ko sa pilipinas noong nagsimula akong magtrabaho sa makati 4 years ago ay ang samahan namin noon ng mga kaopisina ko. puro kasi kaming mga new graduates at wala pang mga experiences sa pagtatrabaho. first time naming lahat kumbaga. para lang kaming bagong pasok sa school at sabay sabay nagaaral ng kung anu ano patungkol sa trabaho. nabuo agad ang barkadahan among us. noong mga panahon rin na yon kami nabuo ang tandem namin ng maganda kong bachoinkchoink. hehehe.

noon parepareho pa kaming mga walang kapera-pera. kapag sweldo ay inuman na agad ang gimik. uuwi ng madaling araw na susuray suray. hindi malaman kung paano nakauwi. sakto lang ang sinuweldo ng dalawang linggo para sa isang gabing kasiyahan. swerte na kapag may natirang pambili ng t-shirt.

parang ang dami nang nangyari mula nung umalis ako sa kumpanya na yun noong december 2006. nagsi-alisan na rin ang mga kaibigan ko don noon. nagkahiwa-hiwalay na kami. kung saan saang lupalop na napadpad.

yun ang namimiss ko dito sa qatar. ang feeling ng may kabarkada na mga kaedad ko lang sa trabaho. halos karamihan kasi ng mga kasama ko dito ay mga katatay-tatayan na. mga TGIS batch '69. isa ako sa mga maituturing na bata pa dito. kahit mas malaki ang kinikita ko dito, parang meron pa ring kulang. parang gusto ko rin bumalik noong mga wala pa kaming moolah pero sama sama kami. money isnt really that can make you happy.

meron din naman mga napadpad dito sa qatar, magkakaiba nga lang kami ng kumpanya. at kagabi nga ay nagkita kami para makapagkumustahan. sarap ng tawanan at reminiscing the times not so long ago. namiss ko rin itong mga mokong na to. hehehe.

ako, si jerryboi, si val at ang kanyang misis na si joy. litaw na litaw kung sino ang pinagpala (clue: blog ko to.)

moral lesson: kung lalaki kayo at nasa qatar at gigimik kayo sa mga bars sa hotels, huwag kayong magsho-short. hindi rin kayo papapasukin. tanginangyan!

basketball tournament 101

one month ago nang magsimula ang in-camp basketball tournament ng company namin dito sa qatar. nasa pilipinas ako noon kaya hindi ako nakasama, pero kasali na ako sa isang team dahil nakabuo na kami ng team bago pa man ako mapauwi. kumbaga nagkaamuyan na rin kami ng betlog laro kahit papano.

walong teams sa bawat bracket at naka-dalawang laro na ang team naming itatago na lang natin sa pangalang OILERs. dahil sa natural at likas na matitikas ang mga kagrupo ko ay 2-0 ang record na dinatnan ko.

sa unang linggo ko dito sa qatar, dalawang laro agad ang naka-schedule sa amin. pareho naming nilampaso ang kalaban. 4-0 na kami. i scored 15 points and 23 points respectively. sayang nga at walang mga naggagandahang mga courtside anchors gaya ng sa pba na nagiinterview sa mga players tuwing end game. pangarap ko pa namang mainterview.

courtside anchor: wow rj! anong ginawa ng team nyo kaya maganda ang pinakita nyong performance sa game na to?

ako: aaah oo! pwedeng bumati?

* * *

ito ang aking uniform. 3 ang favorite number ko pero pinili ko ang number 33. bakit? unang una, in honor of my wife's initials which is CC. at pangalawa, dahil magkakaroon sana kami ng twin, naisip kong bakit hindi ko na lang doblehin ang favorite number kong 3. swerte daw ang 3, mas maswerte kung doble.



and so the number 33 legend was born.

* * *

malamig na dito sa qatar, lalo sa umaga at gabi. kaya naiisip ko rin na talagang pinagpala ang pilipinas pagdating sa klima. tama ang timpla. dito kasi, sobrang init at sobrang lamig. urong na naman ang burat ko dito.

ang hirap tulog maglaro ng basketball sa gabi. dahil lalong lumalamig kapag nahipan ka ng hangin ng pawis. konti pa, magiging ganito na rin ang utong ko.

he’s so vulnerable, vagina in my hands

ang kamatayan at ang pagkakasakit ay mga paraan para laging maipaalala sa ating mga tao na tayo ay mga mortal na nilalang. kapag mayroong namamatay na malapit sa atin, meron itong mensahe na nais iparating sa mga taong naiwanan. kapag nagkakasakit naman tayo, ito ay gumigising sa atin na may hangganan din ang ating lupang katawan at maaari itong mamatay any moment.

kadalasan, hindi ito naiisip ng mga taong walang nararamdamang sakit sa katawan. lalo ng mga kabataan na nasa rurok ng kanilang kakisigan, invincible ang pakiramdam nila sa kanilang sarili. na hindi sila tatanda. na walang anuman ang makakapagpabagsak sa kanila. na habambuhay silang magiging bata. na hindi sila madadapuan ng kahit na anong sakit. na… nana… nananana… hey jude.

ako, kahit nasa katigasan ng aking pagkalalaki pa lang, naranasan ko na kung paano magsystems down ang aking katawan. tatlong beses na akong hinihimatay. noong elementary, dalawang beses ako tumumba nung nagkaroon ako ng mataas na lagnat. buti na lang, dalawang beses din akong naispatan ng mommy na susuray-suray bago ako bumagsak kaya nya ako nasasalo. parang artista na naghintay muna ng tagasalo bago bumagsak. pero walang halong arte yung sakin.

akala ko hindi na yon mauulit. akala ko dahil matigas na ang titi katawan ko, kaya ko ng saluhin ang sakit kung tamaan man ako. gusto ko pa ngang i-dare ang sarili ko na kalabanin ang antok kapag uminom ako ng sleeping pills. kaso naalala ko, kahit walang gamot eh likas sakin ang pagiging antukin. kaya hindi ko na tinuloy.

noong july 2006, nagising na lang akong may lbm. hindi pa ako nakapagbreakfast nung pumasok ako sa opisina. nilalagnat at giniginaw na rin ako nung nasa opisina. naninilaw na ang paningin ko at nung magpapaalam na akong maghalfday… (blag)… nagising na lang ako na nakatungo ang mga kaopisina ko sakin. nakahiga na pala ako sa sahig. para daw akong trosong sinibak ng magkakahoy nung tumumba(ibang sibak ang iniisip mo, gago). naalala ko, hindi ako tinulungan agad ng kaibigan ko kasi akala nya umaarte lang ako. joker daw kasi ako. huwag daw akong ganon, umayos daw ako, hindi daw magandang biro yon.

sa mga nangyaring yon, ramdam na ramdam ko na may limitation ang mura at ma-alindog kong katawan. tuloy, nakapagpauso tuloy ng tawag sakin ang maganda kong asawa: santo roberto juanito tumbatito (hmmm... bachoinkchoink ko talaga so kyut kyut, papisil nga sa pisngi. tara, ligo tayo? hehehe).

at ang pinakalatest ngayon, meron akong iniindang gout na nagpapakirot sa bandang likuran ng aking left heel. nagmula ito last year noong nasa sakhalin russia ako, dahil sa dami ng tinira kong sunflower seeds. ang sakit! kaya ramdam ko na agad kung ako ang pakiramdam ng mga matatanda. the gouty 25 year old. kaya kapag nagbabasketball, sumasakit sakit pa rin ang paa ko lalo after the game. hindi ako makalakad ng diretso. para akong bigat na bigat sa sarili kong bayag.

moral lesson of the story: huwag ibubuka ang bibig kapag pinapanood ang sariling ebak na bumagsak sa kubeta.

* * *


akala ko nagdadalaga na ang kumpare kong talentado na si ron turon kaya nya ako pinadalhan ng invitation para sa kanyang 18th birthday, hindi pala. binigyan nya pala ko ng award o kung ano man ito sa hindi maipaliwanag na kadahilanan. hindi ko alam kung kikita ba ako dito o baka may perang nakaipit sa loob. hehehe. biro lang. maraming salamat sayo pareng ron turon. =D

* * *


pati na rin sa kaibigan nating si madbong galing pa ng new zealand, nagpadala pa ng package via lbc, hari ng padala. mukhang mabigat, siguro mahal ito kung ipapakilo ko sa mga bakal-voiz. mabulaklak at kumikinang pa, para lang akong nakatambay sa loob ng reyes haircutters. hehehe salamat pareng madbong. =D

nakakaiyak

isang linggo pa lang ako dito sa qatar, nagkakaganito na ko
masakit sa dibdib, ang hirap huminga
nahihirapan na ko, hindi ko kayang itago
hindi ko mapigilan ang pagpatak ng luha sa mata ko
hindi ko mapigil ang paglabas ng uhog sa ilong ko



hindi makahinga, naluluha at naiiwang tulala,
ganyan ang pakiramdam ng isang tao...

kung paulit-ulit na hindi natutuloy ang sana'y maluwalhating paghatsing dahil sa sipon na malabnaw. tanginangyan.