dumb and dumber

nung friday, nagtreat ako ng lunch sa mga ka-officemate ko. padespedida ko na sa kanila kasi paalis na ako ng singapore. kumain kami sa thai express sa isang mall along orchard.

singaporean waiter: is that all, sir?

rj: (to officemates) ano wala na ba kayong oorderin? ayos na ba yan?

officemates: (to rj) mamaya na lang umorder kapag may kulang pa.

rj: (to singaporean waiter) mamaya na lang daw.

officemates: (tawanan)

singaporean waiter: (tulala lang)

minsan nata-tagalog ko ang mga foreigner na kaharap ko, lalo kapag biglaan, natataranta ako at nauutal. english kasi ang isa sa pinaka-ayokong subject sa school noon, at hindi rin ako nakapag-practice nung college dahil hindi naman masyado kelangan sa engineering. kaya nga ang lusot namin noon kapag english barok ang nasasabi namin, ‘engineer eh!’. dati na akong may naririnig na karamihan daw ng mga engineers (hindi naman lahat) eh mahina sa english., hindi ko alam kung bakit pero isa ako doon. hehehe.

flashback noong first year highschool pa ko, nasa bahay lang ako at umalis ang nanay at tatay nang biglang nag-ring ang telepono. riiiiiiiiiiing!

rj: hello?

caller: yeah hi! can i speak to mister roberto tejada (pangalan ng tatay ko) please?

rj: (nagulat, nataranta) who is this?

caller: this is an overseas call from houston, texas. can i speak to him?

rj: (nagulat, natataranta pa rin, porenjer eh!) uhmmm.. together.. away.. together they go away!..

caller: oh okay. thanks! i will call again later. bye!

akala ko lusot na ko, akala ko wala nang makakaalam ng nagawa kong kahihiyan. yun pala kapatid ng tatay yung tumawag na taga-navotas at ginogoyo lang pala ako. kalat tuloy sa angkan namin ang kwento, ang nasasabi ko na lang ‘engineer eh!’.

* * *

Advertisement: batjay will be launching his second book, mga kwento ng batang kaning lamig, on april 14, fully booked in the fort at 3:00pm. the ‘ultimeyt tambay’ himself will be there. im looking forward to meet him in person and have the 2 books signed. :)